Kafka'nın Köpeği

Anlat, diyorsun. İnsan anlatmaya nereden başlayacağını bilemiyor. Onca yaşanmış arasından gidiyor hüzünleri buluyorsun. Onun için anlatmaya şimdiki zamandan başlamalıyım. Odamı dolduran şu sabah güneşinden başka hiçbir şeyin önemi yok, sokak da bomboş bunu sana söylemeliyim. Uyuyor musun? Tatlı uykulardan uyanmalıyız, uyumamalı uyanık kalmalıyız. Çünkü yaşam bir oyun anlıyor musun?..oyuna gelmemeliyiz.

Ben dışarı çıkmak için bile giyinmeye üşenirken dünyanın dertleriyle başa çıkmamı bekliyorlar benden!

Isırır mı?..diye soruyorlar. Annem hayır zarar vermez biz onu evcilleştirdik, diyor. Ama köpek bu belli olmaz annem yalan söylüyordu. Bir sabah Kafka'nın böceği gibi ben de köpek olarak uyanmıştım. Bunu yalnızca annem ve ben biliyoruz. Tekrar insana dönüştüğümde her şeyi sil baştan öğrenmem gerekmişti tüm ahlak-toplum kurallarını ve gelenek-göreneklerimizi, andımızı bile. Andımızı bir türlü ezberleyememiştim, okulu da sırf bu yüzden sevemedim her sabah söylediği bir şeyi nasıl ezberleyemez insan; aslında heyecandandı benimkisi onca öğrencinin karşına geçip tane tane şaşırmadan üstelik bağıra bağıra söylemek sanıldığı kadar kolay değildi.

Tamam sana tüm hayatımı anlatacağım, insanlığa nasıl geçiştiğimi... Ama önce uyumamalısın bana yardımcı olmalısın uyanık kalmalısın.

Arada bir şiir okumalı insan, lütfen lütfen benim için Cemal Süreya okur musun? Okumasan da mühim değil.

"İki çay söylemiştik orda, biri açık,

keşke yalnız bunun için sevsedim seni."