Bırakmıyorlar ki, insan kalayım. Senden ya kadın olmanı bekliyorlar ya da erkek. Oysa vatanım bile dünyadır benim. İnsanları evli, bekar, kadın, erkek, zengin, fakir, genç, yaşlı olarak ayırmam benim için insan olması yeterlidir. Bu yüzden çocukları ciddiye alırım ve belki sırf bu yüzden severler beni.
Dersimi almışımda ediyormuşum ezber! Doğrudur. Hakkımda ne söylerlerse söylesinler. Elbet ezberleri bozacağım vakit gelecek; kimbilir belki yarın belki yarından da yakın.
Dişiliğimi değil kişiliğimi geliştirmek istiyorum. Yıllar bir şeyler de götürebilir senden birşeyler de katabilir sana. Güzelliğin bir gün biteceği aşikar. Yüzünde kırışıklıklar belki saçlarında beyazlar olacak. Dişilik dediğin zamanla senden bir şeyler götürür, zamanla tükenir. Kişilik öyle midir? Yıllar geçtikçe sana değer katar, geliştirilebilir değerinden bir şey kaybetmez.
Bazen çevremizin bize hak ettiğimiz değeri vermediği doğrudur. Bizi dış görünümümüzle, diplomalarımızla, paramızla, evimizle, saatimizin ya da arabamızın markasıyla, işhayatında edindiğimiz kariyerimizle değerlendirirler.
Bırakmıyorlar bırakmazlar ki...
2 yorum:
Bu ara bir huzursuzsun ben mi yanıyorum acaba?
Hayır ne gerek vardı diyorum kendi kendime böylesine husursuz konular hakkında yazmaya...
Yorum Gönder