Sevmek Bir Kişilik Bölünmesidir

Bir kişilik bölünmesiydik biz. İstesek de bir bütün olamıyoruz, parçalanıyoruz; bir kristalin yere düşmesi gibiyiz paramparça yerlere saçılıyor hayatlarımız. Hayata tutunamayan birbirine nasıl tutunsun? Nasıl bir bütün olsun? Bölünüyorduk bir elma gibi ortadan ikiye.

Oysa ben bir kum tanesi kadar bile dünya üstünde yer tutmazken, belki bir zerrecik olabilirsem, bunu başarı sayarım.

Sözcükler bir sabun gibi kayıyor beynimin kıvrımlarından düşecekler, tutamıyorum onları; bu kadar çok severken senden mantıklı cümleler kurmanı bekliyorlar üstelik.

Hiç sormazlar, ilgilenmezler seninle. Çünkü ilgiyi çekecek hep başka birileri bulunur belki onlar hayata da tutunmuştur. Hep bu yüzden başkalarını sevmeleri, seni sana bırakıp gitmeleri, terketmeleri.

Ben bir can sıkıntısıyım küçüğüm ve bilmezler hiç bir şey iyi gelmez can sıkıntısına insanın sevdiğinden başka.

Kendine uzak, sevgiye yakın ve sevgi yalnızlığa kurulmuş bir tuzak gibi bekliyor bizi.

Bölünürüz, çoğalırız, eririz, biteriz, yok oluruz. Bu hayat bu hayal benim, bundan kime ne?

Hep bir yanlış anlaşılma korkusu, kendini ifade edememe yetersizliği yüzünden bütün hayatım bir hayale döndü.