Hayatımız bize verilen rolleri oynamakla geçiyor ve hiç kimse bir başkasının rolünü oynayamıyor. Ne yazık ki okullarda hayat hakkında hiç bilgi verilmiyor. Ve nasıl oynayacağımız dahi bilemiyoruz. Ellerimizde diplomalar karşımızda koskoca bir hayat var. Bilgi olarak çok şey öğreniyor ama hayat karşısında hiçbir şey bilmiyor, hayata yenik başlıyoruz.İtiraf etmem gerekirse bu hayatı haketmek için herhangi bir çabam olmadı bu yüzden şikayet etmiyorum.
Sonra bir yerde koptu hayatla tutunduğum ipler. İçimden öldürmeyi geçirdiğim insanları bile affederken buldum kendimi. Benim için artık ne önemi vardı ki onların. Bırakayım onlar yaşasın bu hayatı, her biri kendine biçilen rolleri hak etmeye çalışırken; ben o rollerden kendimi kurtarabilirsem yeter bana.
Hem ben çizgi film kahramanı değilim ki, bir tane canım var. Ruhumu kayberdersem yerine koyabileceğim hiçbir şeyim yok benim. Ama asıl mesele bu değil. Her zaman asıl meseleden uzaklaşacak bir şey buluyor insan. Bu benim her zaman ki halim belki her birimizin hali böyle. Gereğinden fazla telaşlanır, gereğinden fazla üzülür, gereğinden fazla düşünür, gereğinden fazla severiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder