Bugün geçmişime dönüp baktığım zaman hatalarımı da içine katarsak korkunç derecede üzüldüğümü ve ben bunları yaşayacak insan mıydım demekten kendimi alıkoyamıyorum. Ne var ki geçmiş geçmişte kaldı.
Kafamın içindeki düşüncelerin çok dağınık olduğunu biliyorsunuz. Bunu önceki yazılarımdan anlayabilirsiniz ve gene söylüyorum ki bu yazıya dökülemez; ben zaten hep kendi içime döküldüm bir şelale gibi.
Hayattan beklentim yok. Beklentiler hayata yapılmış bir haksızlık gibi geliyor şimdi bana.
İnandığım başka bir şey daha vardı: sanki çevremdeki herkes benden daha erdemli, daha dürüst, daha başarılı, daha zeki, daha üstün olduklarını sanmak gibi bir hataya düşüyordum sık sık. Sanırım içimde küçük bir kız çocuğu yaşıyordu ve bir çocuk gibi inanıyordum başkalarının yalanlarına bile.
Artık akıllandım. Ama söz vermiyorum.
Her şeyi içimde saklıyorum. Hem her yerde var hem de hiçbir yerde yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder