Direniyorum. Aslında tam olarak neye karşı direndiğimi bilmiyorum. İnsan acizdir bunu bilmeme rağmen direniyorum. Sana bağışlanan bir dünya var; madem geldik bir kere, insan sonuna kadar direnmelidir. Belki yaşamak dostlarım direnmektir. Ayakta dimdik durabilmektir, beklemektir, gitmektir, kalmaktır...
Savaştan yeni geldim yorgunum ve yenildim. Çünkü insan kapalı bir kutudur, anlamak için bir ömür harcamak saçmadır. Anlamaktan geçtim sadece yaşayabilsem yeter bana. Yağmurlarında ıslanmalıyım, güneşinde kurumalıyım. Yeni kitaplar okumalı, cümleler kurmalıyım. Seni bekleyen şehirler var. O şehirlerden geçmeliyim. Seni tanımak isteyen insanlar var, tanışmalıyız...
Direnebildiğim kadar varım. Varolduğum kadar yaşarım. Yaşadığım sürece sevebilirim. Sevebildiğim kadar mutluyum. Mutluluğun olduğu yerde mutsuzluk da vardır. Eğer ki o mutsuzluk benimse; ben o mutsuzluğuda severim, paylaşmam hiç kimseyle.
Amacım yok. Bıraktım kendimi böyle kalayım. İyi olmaya çalışmam, kötülük de yapmam. Mükemmel değilim istesem de olamam.
Gideyim diyorum bazen, beni bulamasınlar, öldüğümü sansınlar. Oysa bir ölüye duyulan üzüntü bile 21.yy'da çabuk geçer. Öldüğünle kalırsın çünkü zamanla unutulur tüm acılar. Sadece acılar mı? Unutulur pişmanlıklar, hatalar ve hatta çok sevdiklerinle geçirdiğin güzel zamanlar bile...
Madem ölüm var; yaşarız biz de ölene kadar.
2 yorum:
Ne kadar yaşasakta ,sağ çıkamayacağız bu dünyanın içinden şairin dediği gibi.
yine de yaşamak ne güzel şey.
Birazcık ölmesek olur mu?:))
Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı insan. Ama yaşamak güzel her şeye ve herkese rağmen.
Yorum Gönder