Kendimin Öyküsü

"Bize ağır gelen kendimizdir"

Cahit Zarifoğlu

Bir kitabı çok seversen iyi; bir hastayı tedavi etmek gibi. Kitap bitince tedavi de yarım kalıyor, hasta kaderiyle başbaşa bırakılıyor sanki. Ne önemi var ki: zaten yanlış bu teşhis bu tedavi.

Hem kendimi en gizli köşelerime varıncaya dek tanımak istiyorum hem de bundan ölesiye korkuyorum. Yine de zamanla insan kendinde hiç tanımadığı yeni bir "ben" keşfedebiliyor. Hayat insanla oynuyor, şaşırtıyor.

Sorumlulukların özgürlüklerini kısıtlıyor. Farkındayım, tedirginim, deli gibiyim. Etrafımız duyguları bastırılmış insanlarla dolu sırf bu yüzden. Annesi babası mutlu olsun diye daha hayatımızın başında yanlış mesleklere yöneliyoruz, yanlış insanlarla evleniyoruz. (İnsan kendi seçtiğiyle de mutsuz olabiliyor, bunun formülü yok elbet.)

Belki sana verilen sorumluluklardan kaçmak istiyorsun ama kendine bile itiraf edemiyorsun. Benimki de öyle bir şey, kendi gerçek hayatımdan kurtulmak için böyle sürekli şikayet ediyorum, sağa sola saldırıyorum.

Hayat bazen savunma hakkı vermez insana, ne yapalım kendimizi saydıramıyoruz daha.

Kendime değe vermeyi öğrenmeliyim. İçimdeki pişmanlıkları, hataları, keşkeleri kazıyabilseydim. Bir kurtarabilsem kendimi düşüncelerin elinden, yeni bir hayata başlayacağım.(Yalan)

Kafanı meşgul eden düşünceler tek tek ele aldığında basit, önemsiz. Birleştikleri zaman üstesinden gelemiyorsun. İnsan kendi kendinin karşısında ne kadar çaresiz.

Korkuyorum, düşünceye dönüşen duygularımdan; çocukluk anılarımdan, yanlış insan olmaktan, yanlış planlama yapmaktan, yanlış zamanlamadan, hayatımı yalnızlıktan kurtarmaya çalışırken yanlışlığa sürüklemekten.

Basit sorunlara derin anlamlar katıyorsun. Ölüme gidecek cesaretin var ama bir kelimeye yeniliyorsun.