6 Ocak 2012 Cuma

Kaderimin onun ellerine düşmesinden korkuyorum.
Yaşamadığım duyguları yaşatmasından...
Başımıza yaşamaya değer bir şeyler gelebileceğine inandığımız bir kente gitmeliyiz mesela.
Bir şehir varmış, oradaki erkekler sevmesini bilirmiş. Böyle yazıyor okuduğum hikaye.
Eğer onu göremezsem ne yapardım sonra, hiç bilmiyordum. Hangi enlem altında yer alabilirdik? Hiçbir fikrim yok.
Daha ben yaşarken hayat bana bir hayalet rolü oynatıyor. Hepimizin içinde bir insan daha var; bazılarımızda birden fazla, kişilik bölünmesi gibi bir şey ama konumuzun dışına çıkmayı hiç istemiyorum şu anda.
Yalnız yaşanmış olanı değil, yaşanacak olanı beklemekten de kaynaklanıyor olabilir, pek tabi ki bu durum.
Hem bir yandan bu kadar güçlü hem de bir yandan bu kadar güçsüz nasıl olabiliyorum, bazen ben de şaşırıyorum kendime. Yolunda gitmeyen şeyler var, bulmaya çalışıyorum. Ve öyle bir kayboldum ki kafamı getirene ne isterse vermeye razıyım.
Belki bir roman yazmalıyım.
Bir şey kalsın bizden.

2 yorum:

Adsız dedi ki...

yoksa başka hesapmı açtın?

Adsız dedi ki...

Yazılarını çok beğendim hatta o kadar güzel ki böyle bir şeyin altına yorum yapmak bile haddim değilmiş gibi geldi :) aslında çok çok fazla duygulandım okurken, uzun zamandır böyle hissedemiyordum ve yazamıyordum. Sayenizde bugün yeni bir yazıya başladım teşekkürler lijepa gizli kahramanım :)