Seni görmeliyim, konuşmalıyız. Sana anlatmam lazım, beni anlamalısın.Sen sokaktan öylesine gelip geçenlerden olma, farklı biri ol sen geçerken benim kalbim dursun.
Oysa sen bir hayal olarak kalmalısın bunu bilirim.
Gerçeğin can sıkıcısı dünyası bize göre değil.
Yine de sana söylemem gereken şeyler var, bu yıl çok yaşlandım.
Yıllar geçiyor, yıllara niye geçtiği asla sorulmaz.
İnsanlardan kaçmak için yine kitaplara sığındım.
Her şey yazılmaz, yazılsa anlamını kaybeder yazmadığım çok şey var.
Sen karşıma çıkıp bir cümle söylemeliydin beni güldürmeliydin, gülmeye ne çok ihtiyacım vardı. İnsan tek başınayken ağlayabilir ama tek başına gülmenin hiç bir anlamı olmuyor.
Sana anlatmam gereken şeyler var: Babamı özledim. Ben ne zaman babamı özlesem küçük bir kız olur yüreğim.
İnsanlar beni mutsuz sanıyor oysa huzurluyum bu mutluluktan daha önemli bilmiyorlar.
Kalbim arsız bir çocuk gibi yaşadığı her şeyi anlatmak istiyordu. Bir anlatsam kötü bir şiir olurdu sırf bu yüzden sustum. Çünkü şiir yazamayanlar oturur roman yazarlar. Ben şimdi kendi hayatımın romanını yazmakla meşgulüm.
Bu yazı 2011 yılının son yazısı, burası Lijepa'nın dünyası, dünyama hoşgeldin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder