Yirmibirinci Yüzyılda Ölmek

Farklı mı doğdum, insanlar mı beni bu hale getirdi, çok okumaktan mı oldu, farklı olmak için mi çalıştım, ben sıradandım da benim çevremdekiler mi farklıydı, yoksa hayatı mı farklı algılıyordum da her şey olması gerektiği gibiydi? bilemiyorum. Bilmediğim ne çok şey var.

Sadece diğerlerinden farklı olduğun, farklı davrandığın ve farklı şeyler söylediğin için bile seni acımasızca eleştirirler. Canını yakarlar.

Şimdi kötü fikirlerle dolu kafamın içi, yasaklasalar keşke beni. Onlara kötü bir şey yapmak istedim. Kendimi öldüreyim de üzülsünler, kahırlarından ölsünler bana yaptıklarına pişman olsunlar istedim. Sonra düşündüm yirmibirinci yüzyılda ayrılık acısı çabuk unutulur. İnsan kendini avutacak birini bulur. Belki kimseler üzülmez öldüğümle kalırım. Çabuk unutulurum. Ne de olsa üzüntüler geçicidir, ölüm kalıcı. Sonra niye öldürcekmişim kendimi? Nerde bende kendini öldürecek o cesaret. Her ne kadar yüksek bir binanın son katından kendini boşluğa bırakma fikri cazip gözükse bile korkağın tekiydim bu kadarını yapamazdım bilirdim. Hepinizden özür dilerim. Keşke biriniz öldürse beni.

Ayrılık acısı yirmibirinci yüzyılda tüm çağlardan daha kısa sürer.

Öfkeyle oynanan hep kaybettiren bir iskambil kağıdıyım ben. Erken kaybediyorum, tuttunamıyorum, ölemiyorum.

Yalnızsanız insanlardan fazla anlayış bekliyorsunuz demektir. İnsanlar neden söz ettiğinizi anlarlar sanıyorsunuz. Hayır anlamazlar. Kan kaybeden bir hasta gibi kelime kaybediyorum. Boyuna tükeniyor kelimeler, anlatacak çok şey var, dilimin ucuna geliyor söyleyemiyorum.

Hiçbir şeyi kaçırmamak için her yerde olmaya çalıştım; her yerde olmak hiçbir yerde olmaktır. Kendimi defalarca buldum, defalarca kaybettim.

Onsekiz yaşımdayken hayallerle yaşabileceğimi düşündüm. Şimdi anlıyorum ki insan hayalkırıklığıyla yaşamasını öğrenmeli önce.