Sonbaharı Süpüremezsin

Bu kadar yalnız olmayı hak edecek ne yaptığını merak ediyor insan.Uzun zamandır bunu soruyorum kendime.

Herkesten bağımsız kişiye özeldir yalnızlık dediğimiz şey. Bu nokta da mutlu olmadığım söylenemez. İnsan bir müddet sonra yalnızlığına sığınıyor bir arkadaş gibi... Zamanla dost oluyor daha bir seviyorsunuz sanki bu duyguyu.

İnsan nerede yanlış yaptığını bulmak istiyor.İlk yanlışı nerede ne zaman yaptı da bu kadar yanlızlaştı ?

İnsan meraklı bir varlıktır. Sürekli kendi hayatını sorgular. Sürekli sorular sorar. Ve sırf soruyu yanlış sorduğu için doğru cevaba ulaşamaz kimi zaman.

Daha kendinin tanımadan, bilmeden, çözmeden karşındakinin tanımaya meyleder. Tanıdığını sanır, doğru insanı bulduğuna inanır hatta. Hayatında ki kayıp yapboz parçasının onda olduğuna inanır. Kayıp bir sembolü bulmak kadar gizemli büyüleyici bir duygudur bu.

İnsanoğlu gariptir böyle duygular karşısında çaresizdir. Hayatının aşkını bulmuşçasına zafer sarhoşluğu yaşar.Kısa süren bir zafer. Gerçeklerle yüzyüze gelene kadar. Belki hepimiz fena halde yalnızız...Bu gerçeği görene kadar...

Yaşama başladığın anda sınırlarını kendin belirlersin ve sınırları aştığın zaman kendini gizlemeyi başarabildiğin kadardır yalnızlığının da çizgileri mesela.

Sonbahar gibidir yalnızlık yaprakları ne kadar süpürürsen süpür en hafif rüzgar estiğinde yapraklar yeniden dökülür. Onun için Özdemir Asaf der ki:

"Sen her şeyi süpürebilirsin; sonbaharı süpüremezsin

yalnızsa sonbaharı süpürür hep..

Düşünemezsin."